Op 24 april 2019 werd in Aalst mijn grootste werk ooit geïnaugureerd op de campus van Odisee hogeschool/KU Leuven. "A Time and Space Odisee" bestaat uit een halve kilometer aan langwerpige beeldstroken die de toeschouwer meenemen op ontdekkingsreis in en rondom de school. 

EEN NAAKT GEBOUW

Het gebouw van de voormalige Generale Bank, was oorspronkelijk omlijst met grote metalen platen. Toen er in 2017 ineens 2 platen guillotine-gewijs naar beneden vielen, besloot men om de volledige gevel meteen te strippen waardoor het gebouw 2 jaar lang in haar blootje kwam te staan. De grijsbruine ondergrond oogde somber en deed afbreuk aan de levendigheid van de school dus werd er gezocht naar een nieuwe, kleurrijke aankleding onder de vorm van bedrukte spandoeken. De gevel hoefde echter niet enkel iets verbergen, het was ook een kans om iets te tonen! Reclamefoto's vond men wat te billboard-erig, monotone kleurstroken zouden kunnen knallen, maar tegelijk letterlijk "eentonig" worden. De voorkeur nijgde steeds meer naar kunst en cultuur. Er werd gepolst naar de mogelijkheid om bestaande schilderijen te reproduceren en zodoende dus van het gebouw een openluchtmuseum te maken. De voorkeur ging naar werken die gerelateerd konden worden aan Aalst en zo kwamen ze uit bij mij.

​KUNST IS VOOR IEDEREEN

Wellicht is het de droom van elke kunstenaar om een gigantisch werk te kunnen maken in de publieke ruimte, over de museumgrenzen heen, meteen in de dagdagelijksheid van het grote publiek. Toen ik vernam dat het om een totale oppervlakte 1100 vierkante meter ging, was ik al opgetogen. Maar wanneer men de dagelijkse passage van 2000 studenten aanhaalde werd ik wild-enthousiast. "Kunst is voor iedereen"! Daar geloof ik in, en probeer ik ook toe bij te dragen. In onze galerij voorzien we een  audiotoer die de drempel voor "kunstleken" helpt te verlagen, omdat ze met een koptelefoon afgezonderd kunnen proeven, zonder beproefd te worden. Op deze manier proberen we meer mensen tot bij kunst te krijgen, maar het is nog mooier wanneer men de kunst gewoon tot bij de mensen brengt. En dat is hier op grote schaal het geval. Uiteraard heeft dat ook een keerzijde. De museumgrenzen kunnen misschien enerzijds drempelverhogend werken, anderzijds zijn ze ook beschermend. Een openbaar werk is kwetsbaarder en onderheviger aan kritiek, en dat is ook logisch. Wanneer het ongevraagd in ieders leven opduikt, moet het kunnen verdragen dat het niet iedereen zal smaken net zoals een straatmuzikant die ook niet kan verwachten dat iedereen applaudiseert. Dat gebeurt enkel op een podium met bewust publiek. Op die manier is een museum of galerij zoals dat podium, waarnaar het publiek bewust komt kijken. Het wordt omringt door mensen die op z'n minst nieuwsgierig zijn. Ik ben niet ongevoelig voor kritiek, integendeel. Mijn werken zijn stuk voor stuk producten van mijn persoon, en voelen dus heel persoonlijk aan. Tijdens de creatie van kunst, fungeert het atelier als de veilige baarmoeder waarin het werk kan groeien. Het is aan de kunstenaar om te beslissen, wanneer het krachtig genoeg is om de wereld aan te gaan. Hoewel het maanden- en meterslange werk heel vermoeiend werd, liet ik mezelf niet toe om nalatig of nonchalant te worden bij de afwerking. Ik behandelde elke vierkante centimenter  alsof het om een vierkante centimeter van een miniwerkje ging. "Sterk werk" moest het worden, om zelfstandig weerstand te kunnen bieden.

TIME & SPACE

Wanneer mensen mijn beeldverhaal in en rondom de school willen lezen, dan moeten ze zich verplaatsen. 1100m2 kan niet in één "ogen-blik" worden bekeken maar vergt wandelende ogen en wandelende toeschouwers.  Zoals een wanneer  een vinger onder een te lezen zin meevolgt, volgt men de beeldverhalen rondom de school. men moet en in die vergelijking kan men ook begrijpen dat wanneer men een pagina met één blik tracht te lezen, men enkel een onleesbare hoop lijntjes ziet. Zo ook bij ATASO, waar het aanschouwen in slechts één oogopslag, een onbevattelijke mishmash van kleuren oplevert. Mensen moeten de tijd nemen om het werk en haar onderwerp te laten binnensijpelen. Wanneer ze dat doen, haken ze zich vast in diverse tijdsmomenten die bewaard zitten in de beelden. Ik zeg momentEN omdat elke foto een momentopname weergeeft en het werk er dus een hele collectie van bevat.
Men heeft Samen vormen ze een nieuwsgierige speurtocht doorheen de ruimtes van Odisee: laskoten, bouwstenen, medische apparatuur, robotarmen, ellermeyers, auditoria, zitbankjes, zonnepanelen, snoezelruimtes, electromechanica, een atrium en groteske machines.