Liefste de Dagboek, vandaag ging de lang verwachtte & hoge lat gelegde reeks #dedag in première. Alleszins, de eerste 2 afleveringen die beurtelings de visa versa van eenzelfde tijdsverloop toonden. Mijn liefje, Lynn Van Royen speelde er ook in mee, waardoor ik als "+1" mee mocht genieten van de vertoning.
De reeks van #jonasgeirnaert & #juliemahieu werd reeds lang op voorhand beladen met hoge verwachtingen. Het zorgt weliswaar voor een palmaresstress. Des te mooier is het dan ook, dat het wachten heeft geloond. Er zijn in het verleden al meerdere voorbeelden van tijdslijn-experimenten (Lola Rent, Tarantino-films, Back to the future, Terminator ;-)) waarbij het concept volgens mij nog het meest aanleunt bij "Letters from Iwo Jima" + "Flags from our fathers", de dubbelspeelfilm van Clint Eastwood die éénzelfde veldslag in beeld brengt door de ogen van beide legermachten. Bij "De Dag" werd deze beurtrol met individueel palet ingekleurd door de regisseurs Dries Vos & Gilles Coulier, waardoor de recto-verso-afleveringen niet enkel een zoek-de-overeenkomsten-spelletje werden, maar eveneens extra contrast in regie opleverden. Het tijdslijnconept is vakkundig uitgewerkt, maar is niet de hoofdreden van wat de reeks zo sterk maakt. En gelukkig maar! De ruggegraat van de reeks is het verhaal zelf dat meermaals twist met het plot en de kijker gedurig verrast. Zodanig dat ik na aflevering 4 dacht: "Jamaar??? Nu weten we het einde al? Hoe gaan ze de resterende 8 afleveringen vullen? Bloopers?" Maar de rest werd gevuld met nog meer wendingen, "No waaays" en bijtijds zelfs Hitchcockerige knipogen.
Een topreeks van eigen bodem die nog steeds integraal te bingen valt op Telenet 's #playmore!
— met Dries Vos, Jelle De Beule, Lynn Van Royen en Kinepolis Antwerpen.
De reeks van #jonasgeirnaert & #juliemahieu werd reeds lang op voorhand beladen met hoge verwachtingen. Het zorgt weliswaar voor een palmaresstress. Des te mooier is het dan ook, dat het wachten heeft geloond. Er zijn in het verleden al meerdere voorbeelden van tijdslijn-experimenten (Lola Rent, Tarantino-films, Back to the future, Terminator ;-)) waarbij het concept volgens mij nog het meest aanleunt bij "Letters from Iwo Jima" + "Flags from our fathers", de dubbelspeelfilm van Clint Eastwood die éénzelfde veldslag in beeld brengt door de ogen van beide legermachten. Bij "De Dag" werd deze beurtrol met individueel palet ingekleurd door de regisseurs Dries Vos & Gilles Coulier, waardoor de recto-verso-afleveringen niet enkel een zoek-de-overeenkomsten-spelletje werden, maar eveneens extra contrast in regie opleverden. Het tijdslijnconept is vakkundig uitgewerkt, maar is niet de hoofdreden van wat de reeks zo sterk maakt. En gelukkig maar! De ruggegraat van de reeks is het verhaal zelf dat meermaals twist met het plot en de kijker gedurig verrast. Zodanig dat ik na aflevering 4 dacht: "Jamaar??? Nu weten we het einde al? Hoe gaan ze de resterende 8 afleveringen vullen? Bloopers?" Maar de rest werd gevuld met nog meer wendingen, "No waaays" en bijtijds zelfs Hitchcockerige knipogen.
Een topreeks van eigen bodem die nog steeds integraal te bingen valt op Telenet 's #playmore!
— met Dries Vos, Jelle De Beule, Lynn Van Royen en Kinepolis Antwerpen.
